Jak być szczerym wobec siebie, albo jak przestać się okłamywać? W sumie, to chodzi o emocje. Znów te emocje.

Kiedy brałam po raz pierwszy do ręki książkę „Fifth discipline” nawet nie spodziewałam się, że będzie źródłem tylu odkryć. To właśnie w tej książce odkryłam definicję osobistego mistrzostwa na podstawie której buduję własną ścieżkę empatycznego mistrzostwa osobistego.
Ponad pół roku obracania tej definicji na różne strony i rozbierania jej na czynniki pierwsze doprowadziła do spisania dekalogu.

Dekalog spisałam i dzielę się nim, bo pokazując to, co jest dla mnie ważne, mam nadzieję spotkać ludzi, którzy mają podobnie. Jednocześnie, ten dekalog jest i ścieżką rozwojową, jaką przeszłam i planem na przyszłość. Jest tym, czym kieruję się w mojej pracy wspierając ludzi. Kierowałam się tym zawsze, ale nie miałam tego tak mocno zwerbalizowanego.  Ten dekalog pewnie będzie jeszcze ewoluował, ale jedna rzecz już na pewno pozostanie w nim niezmiennie na pierwszym miejscu.

– „Aśka – powiesz – jeśli zaczynasz z tak grubego kalibru, to powiedz przynajmnej jak to zrobić? Jak być szczerym wobec siebie? Po co w ogóle tak upierasz się przy tej szczerości?”

Ja odpowiadam: Jeśli nie ma szczerości na pierwszym miejscu, wszystko inne przestaje mieć znaczenie.
Czy to rozwój, wprowadzanie zmian, odwaga „bycia”, wychodzenie poza strefę komfortu – to wszystko jest fikcją, jeśli nie ma szczerości. Kiedy nie ma prawdy. Kiedy brakuje  autentycznego spojrzenia w lustro i powiedzenia sobie prawdy o sobie, bo kiedy prawda jest  trudna i bolesna łatwiej jest uciekać w eufemizmy, dyplomację lub okłamywanie siebie samych.

Mam taką obserwację – własną i z sesji z klientami, – że okłamywanie siebie często chroni nas przed poczuciem się gorzej. Poczuciem porażki, poczuciem wstydu, poczuciem winy. To nie są miłe uczucia i to nie są uczucia wspierające, popychające nas do działania. Odczuwając którekolwiek z nich mamy ochotę zwinąć się w kulkę i przeleżeć do końca dania w kącie rogówki z pilotem do Netflixa w ręce.
To jest automat, który mamy zakodowany – kiedy przyznam się do „niechcianej” prawdy na swój temat, będę się czuć źle. Oczywiście na ten automat składają się lata programowania. Od dzieciństwa był wykorzystywany jako element „wychowawczy” jeśli nie przez rodziców, to przez resztę świata.
Jest gdzieś w nas kawałek myślenia, że spowodowanie w człowieku „poczucia porażki, wstydu lub winy” wyzwoli w nim  / niej chęć „poprawy”. „Chęć „zmiany”. Uleczenia się”, „pójścia do przodu”.
Czy naprawdę stawianie (małych czy dużych) ludzi „do kąta” jest dla nich źródłem rozwoju? Najcześciej najpierw jest źródłem traumy.

Masz wybór, jak w każdym miejscu, w którym masz bodziec i reakcję. Działając automatycznie odpowiadasz reakcją na bodziec. Kiedy działasz z wyboru – w odpowiedzi na bodziec jest pytanie –
o czym to dla mnie jest?
To powinna być nasza pierwsza reakcja.

To wtedy pojawia się miejsce na wybór. To w tym miejscu, miejscu refleksji pojawia się przestrzeń na spotkanie się z emocjami, które się w nas pojawiają. Kiedy coś idzie nie po naszej myśli i reagujemy złością, smutkiem, żalem, wycofaniem, bez uznania tych emocji doznajemy wewnętrznego zamrożenia. Dopiero kiedy pozwalasz emocjom płynąć, uwalniasz je i pozwalasz życiu płynąć dalej. Pozwalasz  sobie odkrywać jak być szczerym wobec siebie.
Kiedy uznasz emocje i zrobisz miejsce na życie – możesz wybrać dalszą drogę.
Jeśli czujesz jeszcze zamrożenie – być może jeszcze jakieś emocje przez Ciebie nie przepłynęły. Pozwól im płynąć.
To też jest wyraz szczerości wobec siebie. Pozwolić przepłynąć emocjom przez Ciebie.
Kolejny wyraz szczerości wobec siebie to właśnie spojrzenie w lustro i powiedzenie:
„Fakty są takie jakie są. Tym razem mi się nie udało. Następnym razem zrobię lepiej.„

I to jest clou jakie chcę przekazać Ci dzisiaj. Szczerość potrzebuje żywego kontaktu. Realności. Kiedy jesteś w złości, smutku, żalu i nie puszczasz ich dalej, bo wybierasz bycie ważnym ważną swoim wkurwem, lub swoją depresją – szczerość będzie powierzchowna. Mało realna. Niepełna. Nie wysycona.
Przypomnij sobie sytuację z Twojego życia, kiedy miałaś / miałeś poczucie szczerości – jak czułaś to w ciele? Jak szczerość przez Ciebie przepływała?
I to jest pytanie, na które ja nie potrzebuję odpowiedzi.
Do następnego!